En toen was het kerstvakantie! Langzaam maar zeker nemen de kerstlichtjes de stad over. Prachtig. Zó over-de-top, net-uit-een-film en asociaal in mijn (Nederlandse) ogen. Het is hier nog makkelijk 20 graden, maar de kerstsfeer valt niet te ontkennen. Je kan zeggen wat je wilt, maar je kan nergens kerst vieren zoals in Amerika!
Geweldig! - op het gebrek van mijn familie na. December, de maand die in het teken staat van familie. (Of van kerstbomen, Christmas carols en borderline coma-eten.) Het is dan ook niet gek dat ik er deze maand mee om de oren geslagen werd. (met familie, bedoel ik dan. Ach ja, en met de rest ook.) Met de kerstvakantie om de hoek, werd ik afgelopen paar weken omringd door mensen met verschillende en vaak gemengde emoties. Voor velen zou het niet lang meer duren voordat ze thuis zouden zijn. Bij hun familie.
De vraag "Roos, wat doe jij in de kerstvakantie?" heb ik inmiddels wel 100 keer beantwoord. En met elke keer werd het me duidelijker dat ik het helemaal niet zo leuk vind om (voor het eerst) kerst zonder mijn familie te vieren. Vooral afgelopen maand ben ik meer en meer gaan beseffen hoe waardevol familie is. Zoals men zegt, familie kun je niet kiezen. Beseffend dat we ons hele leven familie blijven; hoe ga ik met deze mensen om? Wat is mijn doel in deze relaties? Ga ik het "overleven" of ga ik ervoor om sterke relaties te bouwen? - vragen die de afgelopen tijd door mijn hoofd zweven. Ik ben altijd al veel met familie bezig geweest, maar het raakt me afgelopen weken veel anders en veel dieper dan eerder. Relaties, familie - het is het allemaal zo waard om kwetsbaar te zijn en om ervoor te vechten!
Ook al ben ik deze kerst niet mijn echte familie, ik heb hier gelukkig mensen die als familie voor me zijn. (Geen zorgen, mama :) ) Ik kan kerst vieren bij een geweldig Nederlands-Amerikaans gezin met mijn lieve huisgenootjes. We hebben al veel voorbereidingen getroffen! Een gigantische kerstboom met lichtjes zoals in de film "the Grinch", een stapel met mysterieuze, ingepakte cadeautjes en de anticipatie die zicht opbouwt... Het gaat geweldig worden! Ah, ik ben ontzettend dankbaar voor mijn familie. Dichtbij en ver (ver ver ver) weg.
Nog iets waar ik dankbaar voor ben, is de reis waar ik in April op kan gaan! Hoe geweldig school ook is, je leert met een reden; het is allemaal voorbereiding op de praktijk. In April kan ik met een team voor een week naar een kerk in Los Angeles gaan. Het is een Spaanssprekende kerk die ontzettend gericht is op familie. Geweldig!! Zoals je misschien gemerkt hebt - familie heeft mijn hart. Ik geloof dat we als kerk, als mensen, gemaakt om als familie te leven. Onvoorwaardelijke liefde, intimiteit zonder angst voor de waarheid, elkaar trouw zijn en dienen - familie is één van de krachtigste dingen die deze wereld kent.
Op de reis zullen we samenwerken met de families in deze kerk; hen bemoedigen en opbouwen, van hen leren en als één familie achter hetgene aan gaan wat hun hart raakt: hun stad. Hier hoop ik deel van uitmaken!
Verder, het gaat goed met me (,mam), ik denk vaak aan ons koude Nederlandje, ik geniet volop, ik heb zin in de kerstvakantie en kan niet geloven hoe snel de tijd gaat!
Lieve allemaal, heb een geweldige kerst, een gelukkig nieuwjaar straks, ik denk aan jullie, mis jullie, hou van jullie! Tot over 5 maanden! Liefs, Rozemarijn
Ps. Over mijn reis: Mocht je me willen steunen; gebed zou geweldig zijn! Alle voorbereidingen, het toewerken naar de reis, gebed voor ons team, voor de kerk, en voor mijn financiën voor de reis - dat zou ik erg waarderen.
Mocht je het op je hart hebben om mij financieel te steunen, alle hulp is ontzettend welkom! Op dit moment heb ik het geld niet om te gaan, maar ik geloof dat ik op deze reis hoor te gaan. Dus ja, daarin zou ik alle hulp erg waarderen. :)
De reis is in totaal $450 en ik heb 9 januari een deadline van $100 dollar. Op deze site kan geld direct van een credit card naar mijn reis account worden overgemaakt: https://missiontrips.ibethel.org/transactions/new/2642
Ook zou het via mijn Nederlandse rekeningnummer kunnen. 2854545 t.n.v. R.J.W. van Diest. Bedankt!!
maandag 23 december 2013
maandag 23 september 2013
September 2013
Afgelopen drie weken zijn voorbij gevlogen! Maandag 2 September kwam ik na een dag reizen rond 20:00 uur aan in Redding. De volgende morgen was ik alweer te vinden op school voor mijn eerste lesdag. Eerlijk gezegd vond ik de overgang best lastig. Het ene moment ben je met je familie in Spanje, het andere moment sta je in Redding, California en duik je in het schoolleven – met jetlag en al. Daarbij miste ik mijn familie, vrienden en Nederland enorm. Deze zomer is – met ups en downs – geweldig geweest en het afscheid nemen viel me een stuk zwaarder dan vorig jaar.
Maar, dat neemt niet weg dat school geweldig is! Vanaf de
eerste dag doken we de diepte in. Heel anders dan vorig jaar. Vorig jaar stond
identiteit centraal, dit jaar richten ze zich op leiderschap. In feite bouwen
we voort op identiteit. Juist als je een leider wilt zijn, moet je weten wie je
bent, waar je voor staat, wat je tot leven doet komen, etc. ! Je wordt
ontzettend uitgedaagd in wat je gelooft, wie je bent en wie je wilt zijn. We
hebben bijvoorbeeld veel onderwijs gekregen over karaktereigenschappen en je
“core values” (de belangrijkste waarden in je leven, waar je voor staat). Maar
hoeveel daarvan leef je echt uit? Wat zijn je hartmotieven? Kies je ervoor
integer te zijn, vrijgevig, te dienen – ook als niemand het ziet?
Naast persoonlijk te groeien, groeien we ook als groep. We zijn net als vorig jaar als klas verdeeld in groepen, Revival Groups. Dat bestaat uit een pastor, interns ( het team van de pastor), en zo’n 55 studenten. Het doel van zo’n groep is om connectie te bouwen en te leren om “community” met elkaar te doen, familie te zijn.
Ik heb veel geleerd van mijn Groep van vorig jaar. Er werd veel gepraat over familie zijn, maar dat was een redelijk lege term voor mij. De enige ervaring die ik had met familie zijn, was mijn eigen familie; relaties die allemaal al bestaan, diep zijn, en veilig voelen. Achteraf gezien, verwachtte ik in het eerste jaar dat alles vanzelf zou gaan, heb ik niet intentioneel aan relaties gewerkt en ben ik best gesloten geweest - wat ik totaal onbewust deed. Terwijl familie-zijn veiligheid, liefde, acceptatie, kennen en gekend zijn, en transparantie is – op je goede en slechte momenten. Daar ben ik dit jaar ook veel bewuster mee bezig in mijn groep. En dat is best eng. Vooral in een nieuwe groep, waar ik niemand ken en niemand mij kent. Ik loop tegen “oude” angsten en gedachten op. Maar door me bewust te zijn van mijn angsten daar overheen te stappen, is het zo veel beter en leuker! Ik ben heel benieuwd wat we dit jaar als groep zullen beleven :)
Het is allemaal erg leerzaam, confronterend en geweldig, maar het gaat uiteindelijk maar om één ding. Relatie hebben met God. Meer en meer zie ik hoe dat altijd al Gods bedoeling was. Wij zijn gemaakt om onze maker te kennen. En Hij is zo veel beter dan ik dacht. Hij wil nog liever relatie met mij dan dat ik relatie met Hem wil. Hij is meer toegewijd aan mij dan ik aan Hem. Ik geniet er ontzettend van om zo met God dit avontuur door te maken. Verder, het gaat goed met mij, ik eet en kook beter dan vorig jaar (haha) en ik ben erg gelukkig en dankbaar. :)
Heel veel liefs vanuit Amerika,
Rozemarijn
Naast persoonlijk te groeien, groeien we ook als groep. We zijn net als vorig jaar als klas verdeeld in groepen, Revival Groups. Dat bestaat uit een pastor, interns ( het team van de pastor), en zo’n 55 studenten. Het doel van zo’n groep is om connectie te bouwen en te leren om “community” met elkaar te doen, familie te zijn.
Ik heb veel geleerd van mijn Groep van vorig jaar. Er werd veel gepraat over familie zijn, maar dat was een redelijk lege term voor mij. De enige ervaring die ik had met familie zijn, was mijn eigen familie; relaties die allemaal al bestaan, diep zijn, en veilig voelen. Achteraf gezien, verwachtte ik in het eerste jaar dat alles vanzelf zou gaan, heb ik niet intentioneel aan relaties gewerkt en ben ik best gesloten geweest - wat ik totaal onbewust deed. Terwijl familie-zijn veiligheid, liefde, acceptatie, kennen en gekend zijn, en transparantie is – op je goede en slechte momenten. Daar ben ik dit jaar ook veel bewuster mee bezig in mijn groep. En dat is best eng. Vooral in een nieuwe groep, waar ik niemand ken en niemand mij kent. Ik loop tegen “oude” angsten en gedachten op. Maar door me bewust te zijn van mijn angsten daar overheen te stappen, is het zo veel beter en leuker! Ik ben heel benieuwd wat we dit jaar als groep zullen beleven :)
Het is allemaal erg leerzaam, confronterend en geweldig, maar het gaat uiteindelijk maar om één ding. Relatie hebben met God. Meer en meer zie ik hoe dat altijd al Gods bedoeling was. Wij zijn gemaakt om onze maker te kennen. En Hij is zo veel beter dan ik dacht. Hij wil nog liever relatie met mij dan dat ik relatie met Hem wil. Hij is meer toegewijd aan mij dan ik aan Hem. Ik geniet er ontzettend van om zo met God dit avontuur door te maken. Verder, het gaat goed met mij, ik eet en kook beter dan vorig jaar (haha) en ik ben erg gelukkig en dankbaar. :)
Heel veel liefs vanuit Amerika,
Rozemarijn
dinsdag 21 mei 2013
A good bye and a hello
Hier zit ik dan, op mijn stoeltje in Redding, California. Over anderhalve week begeef ik me weer in ons koude Nederlandje. Wat een vreemd idee! Tegelijk krijg ik met de dag meer zin om naar huis te gaan.:) Het zijn 9 geweldige maanden geweest. Zo veel mooier, leuker, dieper, maar ook lastiger en intenser dan ik me voor had kunnen stellen. Het beste jaar van mijn leven, tot nu toe! The best is yet to come:)
Het eerste jaar bij deze school staat bekend om identiteit. Ontdekken wie je bent in God, wat betekent het om een dochter van God te zijn en hoe ziet dat eruit in het dagelijkse leven? Daar is zo veel bij komen kijken! Ik ontdekte zo veel leugens die ik geloofde over mezelf, anderen, relaties en God. Naar mate mijn relatie met God beter werd, werden dingen zo veel leuker en makkelijker. Genezingen, profeteren, over God delen... Ik voelde altijd zoveel druk als ik dat deed (of als ik er voor weg rende! haha). Ik had onbewust het idee dat ik moest presteren. Als het niet goed ging, of het niet werkte, dan had ik in mijn ogen gefaald. Dan was ik niet goed genoeg geweest. Maar nu zie ik dat ik niet kán falen! Alles wat ik doe, komt voort uit de relatie ik met mijn hemelse Papa heb. Ik ben meer dan goed genoeg! En alles wat ik ga doen is mensen liefhebben. Dat doet Hij, dus dat is wat ik ga doen!
In veel opzichten gaat het dus helemaal niet om mij. En tegelijk geeft God zo veel om mij! God praat op een persoonlijke manier tegen iedereen! En Hij geeft om de kleinste details. Dat heb ik ontzettend gemerkt dit jaar. Het was soms best lastig je gekend te voelen in een groep van 1200 studenten. En om dan te zien dat God tot in de details voor me zorgt en me in kleine dingen laat zien dat Hij van mij houdt... wauw! Mijn relatie met Hem is ook zo veel leuker en dieper dan het ooit geweest is! Ook daar is totaal geen druk. Eerst hield ik me altijd bezig met of ik het "goed" deed... Was dit hoe het eruit "hoort" te zien? En nu heb ik gewoon tijd met mijn Maker, hij vindt het geweldig dat ik tijd met Hem doorbreng en ik kan niks verkeerd doen!
Het was niet alleen in mijn tijd met God dat ik bang was om te falen. Het kwam terug in de meeste aspecten van mijn leven. De angst om niet geaccepteerd te worden, om niet goed genoeg te zijn. Dat was een van de dingen die mij tegenhield om de beste versie van mezelf te zijn. Het weerhield mij om risico's te nemen, uit te stappen. Maar als je nooit risico's neemt en in je comfort zone blijft, is het onmogelijk om te groeien!
Ah, zo veel dingen in mij zijn veranderd! Daar doet deze blog geen recht aan... Kort gezegd, ik ben ontzettend veranderd.:) Mijn leven is op de kop gezet. Ik heb meer zin in mijn leven dan ooit tevoren! Ik heb zo veel hoop gekregen. Voor mezelf, voor anderen, voor de kerk, voor Nederland.
Deze negen maanden zijn afgelopen, maar het is een begin van een nieuw avontuur! Ik ben heel benieuwd om te zien wat God allemaal gaat doen van de zomer en wat ik ga beleven. Ik heb enorm veel zin om met iedereen bij te praten en tijd door te brengen! Het gaat een super goede zomer worden:)
Mijn plannen na de zomer? Zoals de meeste van jullie zullen weten, ben ik van plan het tweede jaar van BSSM te doen. Daar heb ik bizar veel zin in!:) Komende 1,5 zal ik bezig zijn met een huisje en meubels vinden, afscheid nemen van mensen en Redding en hier alles afronden... Een einde, maar ook een nieuw begin!
Bedankt voor het lezen van mijn blogs, heel veel liefs en zegen, en tot snel!:)
Rozemarijn
Het eerste jaar bij deze school staat bekend om identiteit. Ontdekken wie je bent in God, wat betekent het om een dochter van God te zijn en hoe ziet dat eruit in het dagelijkse leven? Daar is zo veel bij komen kijken! Ik ontdekte zo veel leugens die ik geloofde over mezelf, anderen, relaties en God. Naar mate mijn relatie met God beter werd, werden dingen zo veel leuker en makkelijker. Genezingen, profeteren, over God delen... Ik voelde altijd zoveel druk als ik dat deed (of als ik er voor weg rende! haha). Ik had onbewust het idee dat ik moest presteren. Als het niet goed ging, of het niet werkte, dan had ik in mijn ogen gefaald. Dan was ik niet goed genoeg geweest. Maar nu zie ik dat ik niet kán falen! Alles wat ik doe, komt voort uit de relatie ik met mijn hemelse Papa heb. Ik ben meer dan goed genoeg! En alles wat ik ga doen is mensen liefhebben. Dat doet Hij, dus dat is wat ik ga doen!
In veel opzichten gaat het dus helemaal niet om mij. En tegelijk geeft God zo veel om mij! God praat op een persoonlijke manier tegen iedereen! En Hij geeft om de kleinste details. Dat heb ik ontzettend gemerkt dit jaar. Het was soms best lastig je gekend te voelen in een groep van 1200 studenten. En om dan te zien dat God tot in de details voor me zorgt en me in kleine dingen laat zien dat Hij van mij houdt... wauw! Mijn relatie met Hem is ook zo veel leuker en dieper dan het ooit geweest is! Ook daar is totaal geen druk. Eerst hield ik me altijd bezig met of ik het "goed" deed... Was dit hoe het eruit "hoort" te zien? En nu heb ik gewoon tijd met mijn Maker, hij vindt het geweldig dat ik tijd met Hem doorbreng en ik kan niks verkeerd doen!
Het was niet alleen in mijn tijd met God dat ik bang was om te falen. Het kwam terug in de meeste aspecten van mijn leven. De angst om niet geaccepteerd te worden, om niet goed genoeg te zijn. Dat was een van de dingen die mij tegenhield om de beste versie van mezelf te zijn. Het weerhield mij om risico's te nemen, uit te stappen. Maar als je nooit risico's neemt en in je comfort zone blijft, is het onmogelijk om te groeien!
Ah, zo veel dingen in mij zijn veranderd! Daar doet deze blog geen recht aan... Kort gezegd, ik ben ontzettend veranderd.:) Mijn leven is op de kop gezet. Ik heb meer zin in mijn leven dan ooit tevoren! Ik heb zo veel hoop gekregen. Voor mezelf, voor anderen, voor de kerk, voor Nederland.
Deze negen maanden zijn afgelopen, maar het is een begin van een nieuw avontuur! Ik ben heel benieuwd om te zien wat God allemaal gaat doen van de zomer en wat ik ga beleven. Ik heb enorm veel zin om met iedereen bij te praten en tijd door te brengen! Het gaat een super goede zomer worden:)
Mijn plannen na de zomer? Zoals de meeste van jullie zullen weten, ben ik van plan het tweede jaar van BSSM te doen. Daar heb ik bizar veel zin in!:) Komende 1,5 zal ik bezig zijn met een huisje en meubels vinden, afscheid nemen van mensen en Redding en hier alles afronden... Een einde, maar ook een nieuw begin!
Bedankt voor het lezen van mijn blogs, heel veel liefs en zegen, en tot snel!:)
Rozemarijn
zondag 24 maart 2013
Maart!
En toen was het alweer maart! Niet te geloven hoe snel de tijd gaat. Sorry dat het zo lang duurde voor een volgende update. Er gebeurt zo veel in zo'n korte tijd dat ik het best lastig vind om mijn blog bijgewerkt te houden! Maar hier is het dan: een verslag van afgelopen maanden! Hoogtepunten, dieptepunten en meer. :)
Afgelopen december konden mijn ouders, zusje en broertje me opzoeken in Redding. Het was fijn dat ze met hun eigen ogen konden zien waar en hoe ik de afgelopen tijd heb geleefd. Een stuk leuker en echter dan via Skype! De kerstdagen hebben we in Redding doorgebracht. Eerste kerstdag hebben we bij Denny's gedineerd (hoe Amerikaans wil je het hebben, haha!), we hebben veel met mijn Nederlandse "familie" hier opgetrokken en we zijn meer naar de kerk gegaan dan de doorsnee christen zou doen.:) Na de kerstdagen zijn we 2 dagen in San Francisco geweest. Een ontzettend leuke ervaring! Foto's zijn op Facebook te vinden:) Vervolgens begonnen we onze reis naar het noorden. We hebben minstens tien uur in de auto gezeten voordat we in Klamath Falls aankwamen. Daar hebben we overnacht, rust gepakt die we nodig hadden voor de volgende dag: Nog zo'n 8 uur in de auto! Hoera! Na 11 jaar bevonden wij ons toen weer in Yakima! Dit keer met Jasper uit mijn mama's buik! Geweldig om mijn oude school weer te zien, mensen te ontmoeten (die mij wél herkenden! Haha!) en Nieuw Jaar met mijn gezin te kunnen vieren! Uiteindelijk kwamen we weer in Redding aan, waar we nog een paar dagen samen van Amerika, Bethel en elkaar konden genieten! Twee ontzettend gave weken. Ik houd van mijn gezin en ik ben ontzettend dankbaar dat ze konden komen!
Na de twee weken kerstvakantie begon school weer! ZO goed! Ik moet eerlijk zeggen dat ik het lastig vond de eerste twee weken. Iedereen kwam terug met allemaal bizarre verhalen van hun kerstvakantie. Ik had ontzettend de neiging te gaan vergelijken en me minder "goed" te voelen. Alsof mijn proces met Jezus minder waardevol is! Om meerdere redenen ben ik altijd erg gericht geweest op prestatie. En hoe meet ik mijn prestatie? Door te vergelijken. Maar ik leer steeds meer dat het niet gaat om hoe "ver" je bent of hoe goed je iets doet. Het gaat om relatie hebben met God. Alles wat ik doe, komt voort uit de relatie die ik met Hem heb. Het komt voort uit wie ik ben, Zijn dochter! En de rest is daar een resultaat van! Mijn huisgenoot, Eline, zei laatst: "Doen waarvoor je gemaakt bent, is makkelijk als je weet wie je bent." En we hoeven niks voor God te doen! Zodra we iets willen doen voor Zijn goedkeuring of voor de goedkeuring van anderen, zit er iets heel erg verkeerd. Het gaat helemaal niet om prestatie, maar om relatie!
Oh ja, nog zo iets. Opgroeiende in een cultuur van "doe maar normaal, dan doe je gek genoeg" en de negatieve associatie van de term "heppie kleppie christenen", zag ik vreugde vaak als iets overbodigs. Blij zijn is goed, maar niet teveel hoor! Wat ik nu steeds meer leer is het belang van vreugde in het leven van een christen. ( Het is een vrucht van de Heilige Geest! Als we als christenen geen vreugde hebben, ontbreekt er iets dus behoorlijk!) Problemen of slecht nieuw zijn een relatiteit, maar God geeft ons een relatiteit die groter is! Het heet niet voor niets BOVENnatuurlijk! Christenen zouden de vrolijkste mensen op aarde moeten zijn! Niks is te groot voor God, er is niks dat Hij niet kan herstellen. Dat geeft ontzettende hoop! Waar focus ik op? Het probleem, of op het antwoord?
Ik leer ontzettend veel en er gebeuren veel leuke dingen. Maar er is ook iets gebeurd wat alles behalve leuk was. Mijn oma kreeg een beroerte en overleed binnen twee dagen. Heftig, onverwachts en moeilijk, helemaal aangezien ik hier zat, ver weg van mijn familie. Geen afscheid, geen begrafenis... Gelukkig waren er vrienden die er voor me waren, die twee dagen en daarna. We hebben voor haar genezing gebeden... Wat niet waar is geworden. Ik geloof dat God haar had kunnen genezen. En het is makkelijk om me af te vragen "waarom niet". Maar ik laat een mysterie als deze geen invloed hebben op de openbaring dat God goed is. Ik weiger een theorie te creeëren, zodat het in mijn denken past. Ik weet dat God goed is, ookal begrijp ik niet alles. Iets wat ik ontdekt heb, is dat ik God vaak toelaat tot zover ik het snap of tot zover ik het zelf kan. Ik leer steeds een beetje meer om Hem te vertrouwen, ook als ik het niet begrijp!
Iets anders wat ik leer, is groter dromen. Ik wil voor generaties dromen! Ik hoorde laatst iemand (in het Engels) zeggen: Als je dromen haalbaar zijn, droom je te klein! Wij zijn allemaal een stukje van het hart van God. We hebben allemaal iets in ons, wat niemand anders draagt. We kunnen allemaal de wereld iets geven, wat niemand kan zoals wij dat kunnen. En als we daar niet in wandelen, loopt de wereld een stukje glorie van God mis! We hebben allemaal iets wat ons hart sneller doet kloppen. En we hebben precies die gaven die daarop aansluiten. Net als Bob in The Incredibles... Hij ziet onrecht, hij wil en kan er iets aan doen, maar de wereld vertelt hem dat hij zich moet aanpassen. Ze zijn geintimiteerd door zijn geweldigheid, haha. Ik dacht altijd dat ik mezelf niet geweldig of leuk mocht vinden. Dat was arrogant! Maar God heeft ons stuk voor stuk geweldig gemaakt (dat ontkennen geeft God geen eer!) en wil dat wij doen wat ons hart sneller doet kloppen. Hoe gaaf is het om samen te werken met de maker van je hart!? Ik ontdek meer en meer wat God in mijn hart heeft gelegd en leer groter te dromen met Hem!
Iets waar ik heel enthousiast over ben: Over twee weken begeef ik mij in Tijuana, Mexico! Het geld is bij elkaar gekomen! (Thank you, Jesus!) Ik zit in een van de aanbiddingsteams, spannend! Ik zal gitaar spelen en achtergrond zingen, in het Spaans! (!!!!) We gaan met onze teams waarschijnlijk zo'n 6 keer aanbidding leiden in plaatselijke kerken! We zullen de straat op gaan, genezingen zien gebeuren, mensen ontmoetingen met hun maker zien krijgen en andere bizarre dingen zien gebeuren! YES! En... iets ontzettend geestelijks, waar ik erg naar uit kijk: Taco's eten! Ze schijnen daar bizar goed te zijn, hemels, haha! Deze trip is voor mij bedoeld, de taco's zijn een teken, haha! Dank u, Jezus!
Volgende maand hoop ik weer een blogupdate te schrijven waarin ik verslag zal doen van de reis!
Dit waren een paar van mijn belevenissen en wat flarden van mijn proces! Iedereen die dit jaar mogelijk heeft gemaakt en me gesteund heeft op wat voor manier dan ook: Ontzettend bedankt! Zegen, zegen, zegen!:)
Rozemarijn
Afgelopen december konden mijn ouders, zusje en broertje me opzoeken in Redding. Het was fijn dat ze met hun eigen ogen konden zien waar en hoe ik de afgelopen tijd heb geleefd. Een stuk leuker en echter dan via Skype! De kerstdagen hebben we in Redding doorgebracht. Eerste kerstdag hebben we bij Denny's gedineerd (hoe Amerikaans wil je het hebben, haha!), we hebben veel met mijn Nederlandse "familie" hier opgetrokken en we zijn meer naar de kerk gegaan dan de doorsnee christen zou doen.:) Na de kerstdagen zijn we 2 dagen in San Francisco geweest. Een ontzettend leuke ervaring! Foto's zijn op Facebook te vinden:) Vervolgens begonnen we onze reis naar het noorden. We hebben minstens tien uur in de auto gezeten voordat we in Klamath Falls aankwamen. Daar hebben we overnacht, rust gepakt die we nodig hadden voor de volgende dag: Nog zo'n 8 uur in de auto! Hoera! Na 11 jaar bevonden wij ons toen weer in Yakima! Dit keer met Jasper uit mijn mama's buik! Geweldig om mijn oude school weer te zien, mensen te ontmoeten (die mij wél herkenden! Haha!) en Nieuw Jaar met mijn gezin te kunnen vieren! Uiteindelijk kwamen we weer in Redding aan, waar we nog een paar dagen samen van Amerika, Bethel en elkaar konden genieten! Twee ontzettend gave weken. Ik houd van mijn gezin en ik ben ontzettend dankbaar dat ze konden komen!
Na de twee weken kerstvakantie begon school weer! ZO goed! Ik moet eerlijk zeggen dat ik het lastig vond de eerste twee weken. Iedereen kwam terug met allemaal bizarre verhalen van hun kerstvakantie. Ik had ontzettend de neiging te gaan vergelijken en me minder "goed" te voelen. Alsof mijn proces met Jezus minder waardevol is! Om meerdere redenen ben ik altijd erg gericht geweest op prestatie. En hoe meet ik mijn prestatie? Door te vergelijken. Maar ik leer steeds meer dat het niet gaat om hoe "ver" je bent of hoe goed je iets doet. Het gaat om relatie hebben met God. Alles wat ik doe, komt voort uit de relatie die ik met Hem heb. Het komt voort uit wie ik ben, Zijn dochter! En de rest is daar een resultaat van! Mijn huisgenoot, Eline, zei laatst: "Doen waarvoor je gemaakt bent, is makkelijk als je weet wie je bent." En we hoeven niks voor God te doen! Zodra we iets willen doen voor Zijn goedkeuring of voor de goedkeuring van anderen, zit er iets heel erg verkeerd. Het gaat helemaal niet om prestatie, maar om relatie!
Oh ja, nog zo iets. Opgroeiende in een cultuur van "doe maar normaal, dan doe je gek genoeg" en de negatieve associatie van de term "heppie kleppie christenen", zag ik vreugde vaak als iets overbodigs. Blij zijn is goed, maar niet teveel hoor! Wat ik nu steeds meer leer is het belang van vreugde in het leven van een christen. ( Het is een vrucht van de Heilige Geest! Als we als christenen geen vreugde hebben, ontbreekt er iets dus behoorlijk!) Problemen of slecht nieuw zijn een relatiteit, maar God geeft ons een relatiteit die groter is! Het heet niet voor niets BOVENnatuurlijk! Christenen zouden de vrolijkste mensen op aarde moeten zijn! Niks is te groot voor God, er is niks dat Hij niet kan herstellen. Dat geeft ontzettende hoop! Waar focus ik op? Het probleem, of op het antwoord?
Ik leer ontzettend veel en er gebeuren veel leuke dingen. Maar er is ook iets gebeurd wat alles behalve leuk was. Mijn oma kreeg een beroerte en overleed binnen twee dagen. Heftig, onverwachts en moeilijk, helemaal aangezien ik hier zat, ver weg van mijn familie. Geen afscheid, geen begrafenis... Gelukkig waren er vrienden die er voor me waren, die twee dagen en daarna. We hebben voor haar genezing gebeden... Wat niet waar is geworden. Ik geloof dat God haar had kunnen genezen. En het is makkelijk om me af te vragen "waarom niet". Maar ik laat een mysterie als deze geen invloed hebben op de openbaring dat God goed is. Ik weiger een theorie te creeëren, zodat het in mijn denken past. Ik weet dat God goed is, ookal begrijp ik niet alles. Iets wat ik ontdekt heb, is dat ik God vaak toelaat tot zover ik het snap of tot zover ik het zelf kan. Ik leer steeds een beetje meer om Hem te vertrouwen, ook als ik het niet begrijp!
Iets anders wat ik leer, is groter dromen. Ik wil voor generaties dromen! Ik hoorde laatst iemand (in het Engels) zeggen: Als je dromen haalbaar zijn, droom je te klein! Wij zijn allemaal een stukje van het hart van God. We hebben allemaal iets in ons, wat niemand anders draagt. We kunnen allemaal de wereld iets geven, wat niemand kan zoals wij dat kunnen. En als we daar niet in wandelen, loopt de wereld een stukje glorie van God mis! We hebben allemaal iets wat ons hart sneller doet kloppen. En we hebben precies die gaven die daarop aansluiten. Net als Bob in The Incredibles... Hij ziet onrecht, hij wil en kan er iets aan doen, maar de wereld vertelt hem dat hij zich moet aanpassen. Ze zijn geintimiteerd door zijn geweldigheid, haha. Ik dacht altijd dat ik mezelf niet geweldig of leuk mocht vinden. Dat was arrogant! Maar God heeft ons stuk voor stuk geweldig gemaakt (dat ontkennen geeft God geen eer!) en wil dat wij doen wat ons hart sneller doet kloppen. Hoe gaaf is het om samen te werken met de maker van je hart!? Ik ontdek meer en meer wat God in mijn hart heeft gelegd en leer groter te dromen met Hem!
Iets waar ik heel enthousiast over ben: Over twee weken begeef ik mij in Tijuana, Mexico! Het geld is bij elkaar gekomen! (Thank you, Jesus!) Ik zit in een van de aanbiddingsteams, spannend! Ik zal gitaar spelen en achtergrond zingen, in het Spaans! (!!!!) We gaan met onze teams waarschijnlijk zo'n 6 keer aanbidding leiden in plaatselijke kerken! We zullen de straat op gaan, genezingen zien gebeuren, mensen ontmoetingen met hun maker zien krijgen en andere bizarre dingen zien gebeuren! YES! En... iets ontzettend geestelijks, waar ik erg naar uit kijk: Taco's eten! Ze schijnen daar bizar goed te zijn, hemels, haha! Deze trip is voor mij bedoeld, de taco's zijn een teken, haha! Dank u, Jezus!
Volgende maand hoop ik weer een blogupdate te schrijven waarin ik verslag zal doen van de reis!
Dit waren een paar van mijn belevenissen en wat flarden van mijn proces! Iedereen die dit jaar mogelijk heeft gemaakt en me gesteund heeft op wat voor manier dan ook: Ontzettend bedankt! Zegen, zegen, zegen!:)
Rozemarijn
Abonneren op:
Posts (Atom)