Update:)

Wat ben ik toch ontzettend inconsequent. Misschien moet ik daar maar voor laten bidden. Misschien niet. Dus.... hierbij een update!

Ik ben hier nu twee weken en heb al bizar veel beleefd. In de eerste week heb ik heerlijk kunnen acclimatiseren, heb ik veel pizza gegeten en heb ik veel (HEEL VEEL) mensen ontmoet. De cultuur is nogal anders dan in Nederland. Ontzettend gastvrij, iedereen lijkt aardig en open te zijn, en iedereen is fine with everything. Maar.... (bereid je voor op een immens klaaggezang) over het eten ben ik niet te spreken. Sodeknetter, niet normaal. Wedstrijdje doen hoeveel conserveringsmiddelen we in 1 product kunnen stoppen? Yeah, sure! En je zou de grootte van sommige zakken cereals moeten zien... En zie hier, de snoepafdeling van Winco:

De obesitasafdeling.

En kaas is hier oranje en/of duur. Hinderlijk. Om maar te zwijgen over het brood. Mijn hemel.  Mijn mentale voorbereiding hierop was overduidelijk niet voldoende. Oh ja, het water smaakt hier naar chloor... (lang leve waterfilters.) En helaas zijn mijn kookkunsten ook niet fenomenaal... maar gelukkig hebben wij een fantastische Amerikaanse kamergenoot die ons leert koken en ons helpt ons aan te passen aan deze interessante cultuur!

Maar naast het eten vind ik het hier geweldig. Ik ben omringd door geweldige mensen die het mensen-van-thuis-missen minder maken. Laatst werden we spontaan uitgenodigd om bij een vriendin te eten die thuis woont. Het was geweldig om weer even in een familie-omgeving te zijn. Deed me denken aan thuis... We werden zo hartelijk verwelkomd, alsof we er al jaren kwamen. Toen we op het punt stonden naar huis te lopen, werden we naar een auto geleid terwijl ons werd verteld dat ze ons toch zeker niet naar huis lieten lopen! Vervolgens kregen we pumkin pie en een bus slagroom in onze handen geduwd (you can't eat pie without whipped cream!) en werden we naar huis gebracht. Sindsdien vraagt de moeder bijna elke avond of we weer blijven eten. Geweldig!

Verder gaan we sinds dinsdag naar school. We beginnen om half 1 met aanbidding in een zaal met 1200 andere leerlingen. De eerste week was er nog geen aanbiddingsteam (dat bestaat uit studenten, ze zijn nog bezig met de audities) en moesten we genoegen nemen met Brian and Jenn Johnson, Chris Quilala en Jeremy Riddle. Zo vervelend. (AAAH geweldig goed). Vervolgens krijgen we meestal 2 preken. Ge-wel-dig. Deze week spraken Bill Johnson en Kris Vallonton elke dag. Wauw, zo bizar goed. We hebben nu al zo veel geleerd!! Verder hebben we ook onze Revival Groups (RG) ontmoet. Dit zijn de "kleinere groepen" van zo'n 70 mensen. Mijn RGleader is Sheri Downs (oftewel Mama Sheri of Mama Bear). Een geweldige vrouw met een bijzonder groot moeder hart. Wauw. We hebben 1 keer per week een RG meeting en 1 keer per week spreken we af met onze Small Groups, met ongeveer 5 mensen van onze RG. Onze lesweek loopt van maandag tot donderdag, van half 1 tot ongeveer 6. We proberen fietsen te vinden zodat we niet hoeven te lopen of een lift hoeven te regelen.

Naast school  hebben we nog Activations. Dat is een middag/avond waarop je iets praktisch in de samenleving doet. Je mocht zelf 5 dingen kiezen, waaruit zij dan beslissen welke je gaat doen. Ik heb onder andere gekozen voor werken met kinderen van een basisschool, lunch aan daklozen geven, en nog drie dingen. Nu nog afwachten waar ik ingedeeld word!

Oh, nog even speciaal voor mijn mama: DANKJEWEL voor het wassen van al mijn kleren, het koken, het boodschappen doen en al het andere... Ik ben zo dankbaar.

We hebben nu al zoveel bijzondere dingen meegemaakt en geleerd. En dit is nog maar de eerste week! Ik kan niet wachten op wat God nog meer gaat doen.

Nou... dit was het wel weer denk ik! Bedankt voor het lezen van dit veel te lange bericht, ik mis jullie en tot blogs!:)

Lots of love,
Rozemarijn (of zoals Amerikanen het zeggen: Roohh-seh-mah-wrijn... of gewoon Rose :) )

HELLO REDDING

Het is hier nu woensdag 9:23 's ochtends. Dag 2 in Redding, California in the USA!:) Mijn kamergenoot Kaitie is inmiddels vertrokken naar haar werk en ik zit in onze kamer te bedenken waar ik moet beginnen met mijn verhaal. Ik begin bij het begin!

Maandagochtend om half 6 ging mijn wekker. In plaats "Hmpf, ik moet werken vandaag" dacht ik "AAAAH, ik ga naar Amerika vandaag!". Koffer, gitaar en rugzak.. check. Iedereen de auto in en daar gingen we dan. Op Schiphol duurde het niet lang voordat we Judie en Eline vonden. Dat zijn mijn twee redelijk nieuwe vriendinnen, geweldige meiden die ook BSSM doen dit jaar. Ook Sietse kwamen we tegen, toekomstig BSSM-er die dezelfde vlucht had als wij. We hadden onze bagage ingecheckt en moesten nu dan toch echt afscheid nemen van onze gezinnen. En toen begon ons avontuur!

De eerste vlucht ging goed. Het was dan wel een vlucht van acht uur, maar wij hebben ons prima vermaakt! (Misschien vonden de mensen die voor ons zaten het niet zo'n fijne vlucht... hmm.) Wij waren vol enthousiasme en waren al flink plannen aan het maken voor komend jaar! Toen we geland waren, moesten we door de immigration dinges. Ik werd ondervraagd door een wat oudere man met een attitude van hier tot gunter. Hij kon zo uit een film gestapt zijn.. wat een figuur!

 De tweede vlucht had 1,5 uur vertraging, die we doorkwamen met eten van de Chicken-fil-A en met sporadisch werkend internet. Na de tweede vlucht van zes uur kwamen we aan in San Francisco. Sietse zou de bus naar Redding nemen, wij een vliegtuig dat over een uur vertrok. Dus wij renden als de malle door het vliegveld, op zoek naar onze bagage. Na enige (veel) onduidelijkheid over de bagageband, vonden wij dan toch onze koffers. We namen afscheid van Sietse en zetten onze verhitte-achtervolging-snelheid weer voort. Bij de bagage check in werd ons verteld dat ons vliegtuig al aan het boarden was en dat hij geen koffers meer inchecken. Maar hij had schijnbaar medelijden met onze rode hoofden en zware ademhaling (woest gehijg dus, men we hebben hard gerend) en vertelde ons dat we misschien meer succes hadden bij de balie om de hoek. Weer rennen dus! En jawel, nog meer medelijden, ze hebben de koffers bij uitzondering ingecheckt. We vervolgden onze hardloopsessie, gelukkig zonder zware koffer, en hebben het gehaald! Gitaar Larry mocht zelfs (net als bij de andere twee vluchten) in de cabine ipv in het bagageruim waar het -50 graden celsius is. Officieel gezien had Larry wel -50 moeten doorstaan, waardoor mijn vreugde nog groter was.

Een uur later stapten wij het kleine vliegtuig uit en snoven de Reddingse lucht op. Op dat (ontzettend kleine) vliegveld ontmoetten we twee meiden, de een ging ook BSSM doen, de ander was haar kamer genoot. Wat een warm welkom! We hadden ons zelden zo vies en oncharmant gevoeld, en we werden geknuffeld, op de foto gezet en toegevoegd op facebook. De leukste spontane ontmoeting sinds tijden! Haha:)
Vervolgens werden we opgehaald door onze roommate. Dankzij haar optimisme en magische inpakkunsten, pasten alle koffers in haar auto en reden wij naar ons huisje. Su-per leuk. Street view werd ineens echt! Het huisje is geweldig, net als onze huisgenoot Kaitie. Het appartement heeft twee slaapkamers met een eigen badkamer en een gezamelijke woonkamer/keuken/eetkamer. Gisteren zijn we naar Walmart geweest, wat een beleving. ZO veel keus, niet normaal! En normaal brood en kaas kan ik wel vergeten. Helaas, chocopasta. Na inkopen te hebben gedaan, zijn we naar huis gegaan en hebben we pizza besteld. Sietse at mee, en bovenbuurvrouw Megan kwam ook spontaan mee-eten. Met z'n zessen 3 pizza's delen... leek mij wat weinig! Maar meer dan 3 stukken pizza kreeg ik echt niet naar binnen! (Dus ik heb net als ontbijt een stuk overgebleven pizza naar binnengewerkt. Hier kan het!:P) Halverwege kwam bovenbuurvrouw Faith ons vergezellen. Na het eten bleven we met de meiden over en hebben we bijzonder vreemd en geweldig gedanst in de woonkamer. Allemaal gekke meiden, ik voel me thuis!:)